Poziomkowe doświadczenie

Wydarzyło się to w pewien czerwcowy czwartek. Przyjechałam właśnie do domu na długi weekend i natychmiast wybrałam się z rodziną na poszukiwanie poziomek. Sercem jednak szukałam Boga, Jego obecności i odpoczynku w Nim. Nad jeziorem przyroda intensywnie pachniała. Czułam się jak gdyby całe stworzenie miało wpisane w swoją naturę: „Szukaj Mnie całym sercem. Przyjdź do Mnie, a dam Ci odpocząć. Przyjdź, a pokażę Ci Siebie.” Idąc, mówiłam Bogu, jak bardzo pragnę Go zakosztować i zobaczyć Jego twarz…

Dzielnie szukałyśmy poziomek i co jakiś czas udawało nam się znaleźć niewielką kępę krzaczków, ale były na nich jedynie kwiaty i niedojrzałe owoce. Cieszyłyśmy się jednak pogodą, świeżym powietrzem i swoim towarzystwem. Ja jednak czułam, że Bóg ma dla nas coś więcej. W pewnym momencie, po godzinie bezowocnych a dokładnie bez-poziomkowych poszukiwań, kuzynka zaproponowała, aby odbić z leśnej drogi w mocno zarośniętą ścieżką, którą ledwo było widać! Dzięki temu doszłyśmy do ogromnej łąki, na której ku naszej wielkiej radości, zobaczyłyśmy malutką poziomkową polanę z dojrzałymi, słodziutkimi owocami! Dziękowałam w myślach: „Panie, cieszę się, że tak wiele chcesz nam dać”. Wtedy naszym oczom ukazała się jeszcze jedna, obfita w owoce polana, która była tak rozległa że łąka w tym miejscu wydawała się bardziej czerwona niż zielona! Poziomek było tyle, że wszystkie najadłyśmy się do syta, nazbierałyśmy do pudełka i jeszcze zostało!

Bóg pokazał mi, że u Niego jest pełnia nasycenia. Droga jego obfitości jest blisko ludzkich ścieżek. Jest dostępna dla każdego, lecz… tak zarośnięta że niewielu ją znajduje. Trzeba jej wytrwale szukać, aby móc znaleźć.

Kamila Rudź